Soms........
8 augustus 2014 - Medan, Indonesië
Tijdens een reis kan je van die kleine ontmoetingjes hebben, die toch een grote indruk achterlaten.
Zoals het kleine oude tengere ,bijna kromme Javaanse mevrouwtje van 82 die ons aansprak.
Op de vraag of zij ook op vakantie was,antwoordde ze 'nee,ik ben hier voor atletiek'.
Ging ze kijken dan naar een wedstrijd?
'Nee, ik doe zelf nog aan wedstrijden mee.....100 meter sprint..tijd: 22 sec....'.
Ze reist nog de hele wereld af...
Of Ambar en Dody,allebei PR manager van hotel Wahid , die 2 uur belangeloos rondgesjouwd hebben om het huis te vinden, en die ons de 2 volgende dagen weer in hun vrije tijd wilden vergezellen gewoon voor de gezelligheid....en ons dan nog een cadeautje meegeven met de woorden...'ik hoop dat jullie bij het zien hiervan nog eens aan ons willen denken'.
Of dat 'simpele' meisje in het minibusje,dat bij het zien van ons ,ons hand pakte,het schudde en vervolgens tegen haar wang legde en haar ogen neersloeg....
Of ons romantische vriendje van 17 jaar aan het strand dat over zijn dromen en wensen vertelde ,zijn grootste wens was om naar de grote stad Denpasar te gaan....hij is zelfs zijn dorpje nooit uitgeweest...
Of het kindje van ons snorkelbootje, dat voor het eerst in de zee mocht en maar boos bleef terugspringen in het water, omdat hij er nooit meer uitwilde....
Dat zijn kleine pareltjes.......
Zoals het kleine oude tengere ,bijna kromme Javaanse mevrouwtje van 82 die ons aansprak.
Op de vraag of zij ook op vakantie was,antwoordde ze 'nee,ik ben hier voor atletiek'.
Ging ze kijken dan naar een wedstrijd?
'Nee, ik doe zelf nog aan wedstrijden mee.....100 meter sprint..tijd: 22 sec....'.
Ze reist nog de hele wereld af...
Of Ambar en Dody,allebei PR manager van hotel Wahid , die 2 uur belangeloos rondgesjouwd hebben om het huis te vinden, en die ons de 2 volgende dagen weer in hun vrije tijd wilden vergezellen gewoon voor de gezelligheid....en ons dan nog een cadeautje meegeven met de woorden...'ik hoop dat jullie bij het zien hiervan nog eens aan ons willen denken'.
Of dat 'simpele' meisje in het minibusje,dat bij het zien van ons ,ons hand pakte,het schudde en vervolgens tegen haar wang legde en haar ogen neersloeg....
Of ons romantische vriendje van 17 jaar aan het strand dat over zijn dromen en wensen vertelde ,zijn grootste wens was om naar de grote stad Denpasar te gaan....hij is zelfs zijn dorpje nooit uitgeweest...
Of het kindje van ons snorkelbootje, dat voor het eerst in de zee mocht en maar boos bleef terugspringen in het water, omdat hij er nooit meer uitwilde....
Dat zijn kleine pareltjes.......
82! Dan kunnen we nog even vooruit zonder accu op mn bagagedrager.